دلش می‌خواست فراموش نشود. دلهره‌ی فراموشی نمی‌گذاشت دمی آسوده

_ این متن زیبا را تو نوشتی؟! _نمی‌دانم……حتی نمی‌دانم

اهل سرزمینِ خشکی بود. دوست داشت به هرکسی و

هر چیزی را که بسیار دوست می‌داشت، آنقدر در

وقتی زن همسایه به گنجشک‌ها سنگ می‌انداخت و لعنت‌شان

_دخترم این خانه برایم عین قفس است. انگار هر

غروب یکی از روزهای پاییز، در اتاقی تاریک و

شکار گوزن آفتاب وحشیانه به کله‌ی طاسش می‌خورد و

شب هنگام، زنان محله، زیر نور تیر برق، روی

صندلی عقب ماشین نشسته بودم. منتظر بودم اهل‌خانه خریدشان