بعد از مدت‌ها دوری، دلم برایش تنگ شده بود.

تلفن قدیمی را از کشوی میزش برداشت. _ الو

فرشته مسئول شکل دادن هیبت انسانی بودند. خدا به

توپ و دیوار آفتاب، مورب به کوچه‌ی پهنی می‌تابید

سال‌ها می‌گذشت و هر کاری می‌کرد نمی‌توانست فراموشش کند.

نویسنده‌ی جوان، کیسه‌ی کلمات را روی دوشش گذاشت و

زنی مشغول نماز خواندن بود، و مادر شوهر پیرش

زنگ تفریح که زد شد، آمد دفتر مدرسه و

دو طرف کله‌‌اش تاسش، دسته‌ای از موهای سفید فِر

دلش می‌خواست فراموش نشود. دلهره‌ی فراموشی نمی‌گذاشت دمی آسوده