غروب یکی از روزهای پاییز، در اتاقی تاریک و نمور، تک‌و‌تنها روی تختِ چوبیِ شکسته، مرده بود.
بدنش را که کالبد شکافی کردند، کلمه‌ریزی مغزی کرده بود. کلمات مدام از قلب به مغزش رفته و سدِ بین مغز و دهانش نگذاشته بود که حرف بزند!
✍️بهاره عبدی
داستانک «کلمه‌ریزی مغز»
به اشتراک بگذارید
اشتراک گذاری در facebook
اشتراک گذاری در whatsapp
اشتراک گذاری در twitter
اشتراک گذاری در telegram
اشتراک گذاری در linkedin
پست های مرتبط
دسته‌ها
- آنچه از زندگانی آموختهام (7)
- اندر باب نوشتن (7)
- تکههایی از کتابها (1)
- توصیههای نویسندگان به من (2)
- جرعهای خاطره (3)
- جملات قصار (8)
- خاطرات (1)
- خواب و رویا (5)
- داستان کوتاه (10)
- داستانک (22)
- سبک جدید زندگی (13)
- شعر (20)
- شعر کوتاه (15)
- طنز (8)
- عکس نوشته (31)
- فیلم (1)
- کاریکلماتور (12)
- کتابخوانی (1)
- ماجراهای آقای پستچی (2)
- مخلفات (4)
- معرفی کتاب (56)
- مینیمالهای من (18)
- نامهها (4)
- هایکو (4)
- یادداشت روزانه (21)
آخرین دیدگاه‌ها