از توی نایلون، دو نارنگی را زیر نظر گرفته بودم که بردارم، اما چون برگ‌ها به هم گره خورده بودند، با همان دو تا، سه نارنگی دیگر هم بالا

مهربان است، اما دغدغه‌‌‌هایش بسیار. این را خودش نمی‌گوید؛ از دستهایش که موقع حرف زدن تند تند تکان می‌هد می‌شد فهمید. باهاش که حرف می‌زنم، یادم می‌رود چند سال

آسمان چشمانم ابری‌ست برایَت یک بغل آفتابگردان آورده‌ام. می‌دانی؟ در شهر من، خیلی وقت است خورشید دیگر طلوع نمی‌کند. و تمام آفتابگردان‌ها هر روز سرگردان، دنبال گم‌شده‌شان می‌گردند. می‌خواهم

دستانم را لای موهایم بردم و نیمی را روی شانه چپ ریختم و نیم دیگری را روی شانه‌ی راست. دوش آب را که باز کردم، آب روی موهایم راه

با اینکه یک ماه از خواندن این کتاب می‌گذرد، اما تمام صحنه‌هایش هنوز وقت‌و‌بی‌وقت از خاطرم می‌گذرند و لحظه‌هایم را شیرین می‌کنند. حتی گاهی حس می‌کنم خودم میان همسایه‌ها

در زندگی هیچ چیز به اندازه‌ی اطمینان خاطر برایم ارزشمند نبوده و نیست. از نظر من کلمه‌ی اطمینان، آرامش خاصی را به همراه دارد که آدم را از هرگونه