بیش از یک هفته است که اینستاگرامم را حذف کرده‌ام. حس می‌کردم مغزم از اینستا و محتواهای مزخرفش پر شده بود. صد البته که همه‌ی محتوها بد نبودند اما برای رسیدن به همان خوب‌ها باید یک عالمه چرت و پرت تحویل مغزت می‌دادم تا مطلب به‌دردبخوری را از میانشان وجین می‌کردم. راستش را بخواهید دیگر مغزم نمی‌کشید!
این مدت که از اینستا دور شده‌ام، انگار مغزم دارد ترمییم می‌شود. قبلن حس می‌کردم توی مغزم انفجاری رخ داده که تمام فیوزها و سیم‌های مغزم را پرانده و اینطور میشد که مغزم همه‌اش خطا می‌زد. اصلن از وقتی اینستایم را حذف کرده‌ام انگار کلی وقت برای همه چیز دارم. راحت‌تر کتاب می‌خوانم، بیشتر می‌نویسم، کمتر حواسم پرت لایک‌ها و کامنت‌ها می‌شود و در نهایت
انگار به خودم بازگشته‌ام. با تمام شکست‌ها و موفقیت‌هایم. انگار آمده‌ام و دارم خودم را معالجه میکنم. خدای من چقدر آسیب دیده‌ام و باید ترمیم شوم. از کی این اتفاق افتاده؟ از کی من این همه از خودم دور شده‌ام؟ چرا آدم‌ها از خودشان دور می‌شوند؟ چه چیزی باعث می‌شود که خودی که آنقدر برایت عزیز است یهو به باد فراموشی سپرده می‌شود و زیر دست و پاهای خود و محیط اطرافت له و لورده می‌شوند؟
خودت را دوست داشته باش؟! خدایا چه حرف کلیشه‌ای خوبی.
هر بار که یادم می‌آید که باید خودم را دوست داشته باشم از خودم خجالت می‌کشم. حتی رویم نمی‌شود که به آینه نگاه کنم و به چشمانم زل بزنم، چه برسد به اینکه خودم را بغل بگیرم و بگویم همه چیز که به دست تو نیست، گور پدر همه‌ی نشدها تو فقط بخند.
راستش را بخواهید، به خودم که می‌آیم هیچ کسی به اندازه‌ی خودم به خودم بدی نکرده.
عزت نفس. حلقه‌ی گمشده. آدم وقتی خودش را دوست داشته باشد نمی‌گذارد که خود واقعی‌اش آسیب ببیند. اما مگر می‌شود؟ آدم مدام یادش می‌رود. انگار با سرنگ توی دی ان ای‌یمان تزریق کرده‌اند و آدم هر کاری می‌کند باز به همان خانه‌ی اول برمی‌گردد. کاش از کودکی این را یادمان می‌دادند که چگونه «خودمان را دوست داشته باشیم.»
حرف کلیشه‌ایست اما به نظرم هیچ جمله‌ای به اندازه‌ی این جمله نمی‌تواند جهان یک کودک و به مراتب جهان یک بزرگسال را تحت تاثیر قرار دهد. خودتان را دوست داشته باشید، عاشقانه!
✍️بهاره عبدی
8 پاسخ
بهترین کار رو کردید
ممنونم آقای طاهری گرامی. 🙏😊
سلام. کار خوبی کردید. من فکر میکنم حدود ۴ یا ۵ ساله که این جرثومه رو کاملا حذف کردم.
چیزهای باارزش‌تری توی این دنیا وجود داره، برای درک کردن و فهمیدن، برای خوش بودن. شک نکنید بعد از این کار، آسوده‌تر و پرنشاط‌تر زندگی میکنید و از همه مهم‌تر زمان رو که ارزشمندترین دارایی ماست خریدید و چه معامله پرسودی!
شاید اینستاگرام باعث میشد که نگاه تیزبینانه‌تری نسبت به دنیای اطرافتون داشته باشید، و شاید خلاقیت بیشتری در ثبت و ضبط کردن (تصاویر) رو باعث میشد، اما نگاه متعلق به شماست، میتونید بدون محرک شل و سبکی مثل اینستاگرام هم نگاه تیز و خلاقانه خودتون رو داشته باشید و این زمان مرده رو زنده، و برای خلق کردن و پرورندان هنرهاتون استفاده کنید.
سلام آقای صفری گرامی. چه خوب که شما زودتر حذف کردید. واقعن همینطور هست که گفتید. خلاقیت بازآفرینی میشه. 😊🍂🙏
کار سخت اما خوبی کردی بهاره جان.👏🥰
آفرین
می‌دونی داستان اینیستا، یوتیوب، تلگرام و … اینا نیست
داستان اون وابستگیه است
جریانی که تو رو از خودت دور می‌کنه.
و به پاداش‌های کوچولوی بیرونی مثل لایک و تشویق عادت می‌کنی.
عادتی که دلپذیره اما مثل مواد مخدر اعتیادآور میشه.
شکستن اعتیاد و عادتی که ما رو از عمق خودمون دور می‌کنه عالیه.
من قبلنا خیلی استوری و پست میذاشتم اینیستا، اونم به خاطر تعهد به خودم برای انتشار، اما حالا خیلی کم شده
در طول هفته یا دو هفته یکبار پستی میذارم و به ندرت مطابی رو میبینم اونم از دوستان و بازخورد میدم.
هر چیزی که بهش وابسته بشیم، نقطه ضعف ما و محل قطع اتصال مون با خود برترمون هست.
ما باید همیشه خودمونو دوست داشته باشیم، بدون تایید و تحسین دیگران.
سلام زهرای عزیزم.
ممنونم. بله حس میکنم کار خوبی کردم هر چند گاهی دلم باز بذاش تنگ میشه اما خب باز فکر میکنم میگم خب برم بازم همون جریان. حداقل تا مدتی ذهنم باز میشه باز برمیگردم چون اونجام دوستان خیلی خوبی داشتم.
جمله‌ی پایانیتون چه جالب و خوب بود. بله واقعن من از خودم دور شده بودم کمی خودم بازگشتم. ❤️🌹
بهاره جان تبریک واقعا. قطعا روزگار آروم، بی‌دغدغه و سرشار از خلاقیتی رو تجربه خواهی کرد👍کاری که مصرف بی‌رویه‌ی محتوای اینستاگرام با مغز آدم می‌کنه، آمریکا با هیروشیما نکرد.
ای جان.سلام صبای عزیزم. خوشحال شدم اسمت رو اینجا دیدم. 🤩 دقیقن همینطوره که گفتی (هیروشیما). 😄 واقعن مغزم دیگه نمی‌کشید. ممنونم از نظر قشنگت.❤️😘