امروز در طی بازخوانی کتاب “نیمه‌ی تاریک ماه” گلشیری، به داستان “مثل همیشه” رسیدم.‌ قبلن هم این داستان را دوست داشتم و تا مدت‌‌ها به مضمونش فکر می‌کردم اما

با آنکه سنم چندان بالا نرفته، اما مادرم مانند تمام مادران ایرانی نگران این وضعم است. البته به او حق می‌دهم، نه اینکه حق بدهم نگرانم باشد، حق می‌دهم

چهل و یکمین امروز بعد از خواندن سه فصل از سینوهه، حوصله‌م سر رفت و گذاشتمش کنار. دلم داستان می‌خواست. راستش این مدت کتابهای تقریبن حجمی خوانده بودم بنابرابن

باید اسمم را ابن ‌المشاغل می‌گذاشتند؛ البته بنت المشاغل بهتر است. به اندازه‌ی نادر ابراهیمی من حرفه و شغل عوض کرده‌ام. از هر کدامشان هم که بیرون آمده‌ام، خدا