آسمان چشمانم ابری‌ست برایَت یک بغل آفتابگردان آورده‌ام. می‌دانی؟ در شهر من، خیلی وقت است خورشید دیگر طلوع نمی‌کند. و تمام آفتابگردان‌ها هر روز سرگردان، دنبال گم‌شده‌شان می‌گردند. می‌خواهم

دستانم را لای موهایم بردم و نیمی را روی شانه چپ ریختم و نیم دیگری را روی شانه‌ی راست. دوش آب را که باز کردم، آب روی موهایم راه

با اینکه یک ماه از خواندن این کتاب می‌گذرد، اما تمام صحنه‌هایش هنوز وقت‌و‌بی‌وقت از خاطرم می‌گذرند و لحظه‌هایم را شیرین می‌کنند. حتی گاهی حس می‌کنم خودم میان همسایه‌ها

در زندگی هیچ چیز به اندازه‌ی اطمینان خاطر برایم ارزشمند نبوده و نیست. از نظر من کلمه‌ی اطمینان، آرامش خاصی را به همراه دارد که آدم را از هرگونه

شاید باورتان نشود که چقدر عاشق چسپ هستم. فرق نمی‌کند چه نوعی؛ نواری، یک دو سه، کاغذی، رازی، نارازی! همه‌شان برایم قابل احترامند. اطرافیانم تا چیزی می‌شکند، صدایم می‌زنند

امروز بعد از مدت‌ها فرصت کردم کتاب “آب دوغم” را بین کتاب‌های دیگر بگذارم. راستش از اینکه کتابم را کنار آثار بزرگان می‌گذاشتم حس عجیبی داشتم، شبیه نوعی شرم.