از همان ابتدا که عنوان کتاب را دیدم، _«یوزپلنگانی که با من دویده‌اند»_ به خیالم آمد که باید کتابی طنز باشد، اما رفته رفته که جلو می‌رفتم، ذهنیت من

برگ به برگ مرورت می‌کنم و تمامی ندارد صفحات این کتابِ خاطراتِ ناتمام… ✍️بهاره عبدی

در این روزها که انگار قیمه‌ها را ریخته‌اند توی ماست‌ها، نه خوشی زیر دلم را زده، نه سرم را کرده‌ام توی برف و از اوضاع پیرامون بی‌خبر. اتفاقن این

هر زمان به این فکر می‌کنم که، نه نمی‌شود؛ یاد روزهای‌ قبل از کرونا، و بعد از کرونا می‌افتم. یک ویروس کوچک، چگونه توانست اوضاع خوب قبل را، تا

ما همواره، در محاصره‌ی تفکرات قالبی هستیم. گاهی خودمان هم نمی‌دانیم که دچار تفکرات قالبی شده‌ایم! گاهی‌ام می‌دانیم، اما از ترس تغییر آنها، دانستنشان را انکار می‌کنیم. دنیا تا