صندلی عقب ماشین نشسته بودم. منتظر بودم اهل‌خانه خریدشان را انجام دهند و برگردند. شیشه‌ را پایین زده بودم. دختر بچه‌ای را دیدم با موهای کوتاهِ فرِ بور. حدود

پاییز بود. روبرویم نشسته بود. مثل همیشه در این فصل چشمانم خارش گرفته‌ بود و آبریزش‌ بینی داشتم. به گمان خودم آلرژی بود اما چون این روزها هر آلرژی

اگر بخواهم کتاب «مجموعه داستان کوتاه‌های صمد بهرنگی» را از دیدگاه خودم تحلیل کنم، این کتاب با آنکه نثر بسیار قوی نداشت اما کتابی بود که در حین خواندنش

ای طبیعت ای خدای پنهانِ پشت برگ‌ها به تو باز خواهم گشت می‌دانم روزی خاک خواهم شد و میان تنت گم چنانچه از اول بوده‌ام می‌دانم در دل خاکت

درسی از من به من… -برو یاری‌اش بده. او اکنون به کمک تو احتیاج دارد. +نمی‌روم. یادت نیست آن روز چگونه جلوی جمع، من را سنگ روی یخ کرد؟