همیشه طنز را دوست داشته‌ام زیرا، مرز بین جدی بودن یا نبودن یک واقعیت را به سخره می‌گیرد. ✍️بهاره عبدی

خدا بیامرزدش. چقدر بر سر خریدن کتاب، اطرافیانش و حتی خود من هم سرزنشش می‌کردیم. او رفت. دنیا عجب دار مکافاتیست. اکنون من مانده‌ام و معتاد به خرید کتاب،

«عشق سال‌های وبا» یا «عشق در سال‌های وبا» نوشته‌ی “گابریل گارسیا مارکز”. رمانی به سبک رئالیسم جادویی. راستش را که بخواهید، آن زمان که تازه کتاب‌‌خوان شده بودم، بعد

دیشب به خانواده سپردم که فردا صبح، هر کسی زودتر بیدار شد، من را هم بیدار کند. این روزها با آلارم گوشی هم بیدار نمی‌شوم. همه بیدار شده بودند

نمی‌دانم چرا اسم گریه بد درفته. من که جز خوبی، چیزی از او ندیده‌ام. چرا اسمش که می‌آید، یاد آدم‌های ضعیف می‌افتیم؟ به نظرم، خود گریه بد نیست، شاید