اهل سرزمینِ خشکی بود. دوست داشت به هرکسی و هر چیزی که می‌رسید، بگوید «دوستت دارم». حجم زیادی از دوستت دارم از دوران کودکی‌اش تا به این سن که

اینکه جدیدن باب شده است که فلان کتاب زرد است و از این دسته کتاب‌ها را نباید خواند و…، یک لحظه من را به این فکر وا داشت که

هر چیزی را که بسیار دوست می‌داشت، آنقدر در آن حل می‌شد که گویی عضوی از بدنش می‌شد و جدایی از آن، به‌سان لنگ ماندن تکه‌ای از تنش. عاشق

وقتی زن همسایه به گنجشک‌ها سنگ می‌انداخت و لعنت‌شان می‌کرد که چرا گندم‌های پهن شده‌ی پشت‌بامش را نوک می‌زنند، با خودم گفتم او دارد با گنجشک‌ها درست برخورد می‌کند

_دخترم این خانه برایم عین قفس است. انگار هر روز چهارچوبش بر سرم آوار شده‌اند و نمی‌گذارند هیچ‌جا را ببینم. من را از این‌جا ببر. +نه مادر این خانه،

غروب یکی از روزهای پاییز، در اتاقی تاریک و نمور، تک‌و‌تنها روی تختِ چوبیِ شکسته‌، مرده بود. بدنش را که کالبد شکافی‌ کردند، کلمه‌ریزی مغزی کرده بود. کلمات مدام