این شعر زیبا را نویسنده‌ی گرامی کشورمان، جناب آقای «بهمن شکوهی» نوشته‌اند که در دیار غربت به سر می‌برند اما بذر وجودشان بی‌تاب این آب و خاک هنوز جوانه می‌‌زد.

پرومته در زنجیر اولین تجربه‌ی من از خواندن نمایشنامه‌ بود. راستس قبلن به خیال آنکه نمایشنامه باید فضای خشک و بی‌روحی داشته باشد، از نمایشنامه خوشم نمی‌آمد، اما نمی‌دانم

پدر جان، نام و نام‌خانوادگی؟ از پشت شیشه دو حرف از اسمش را گفت و بقیه را انگار می‌خورد. دوباره نامش را پرسیدم، همان را گفت. گفتم حتمن زبانش

خورشید آرام آرام، صورتش را، پشت ابرها پنهان کرد. ابرهای سیاه دستشان را در دست هم گذاشتند و کم کم خودشان را برای گوهر افشانی آمده می‌کردند. هانا تصمیمش

طبیعت! ای تنها سکوت به جای مانده از آخرین حرف خدا مرا درآغوشت محصور کن شاخه‌هایت را در روحم رخنه ده و در میان هجوم همهمه حرف‌های فهمیده و

لحظه‌ی حال اکنونی که، همیشه چوبش را می‌خورم می‌گذرد، لباس گذشته را می‌پوشد و بر تمام ثانیه‌های ساعتم، دلتنگی را می‌چکاند! ✍️بهاره عبدی