فلسفیدن درباره‌ی عشق بسیار پیچیده است؛ چه بسا در جمعی نشسته‌ای و می‌خواهی دو کلمه از عشق سخن بگویی ناگهان چند نفر به تو چشم غره می‌روند، چون آنها

برخی تندیس‌ها همراه خودشان شعر دارند. هر جزشان را که نگاه می‌کنی، انگار فهرستی از افکار و تداعی‌های خفته در تو بیدار می‌شوند. دوست داری شعرشان کنی، داستانشان کنی

صبح زود یکی از همسایه‌ها، زنگ در خانه‌یمان را زد.  با پدرم کار داشت. از آنجا که این روزها نه صبح از خواب بیدار می‌شوم، خوابم به‌هم ریخت. زورکی

مغازه کفش‌فروشی شلوغ بود. باید چند نفر را کنار میزدی تا کفش مورد نظرت را پیدا می‌کردی. از دور داشتم به کفش‌ها و آدم‌هایی که سرشان را برده بودند

پی‌ات می‌گردم میان واژه‌های ناتمام میان آوار نافرجامی‌ها میان شبی که تا گشتم روز شد و به من خندید من قهقه‌ی سرد روزگار را شنیدم زمانی که دیوانه‌وار چنگ

از آنجا که‌این روزها بیش از پیش به نمایشنامه‌خوانی علاقه‌مند شده‌ام، صبح که از خواب بیدار شدم، کتاب ” زندگی خصوصی” جناب آقای “حمید امجد” را یک نفس خواندم