بعد از مدت‌ها دوری، دلم برایش تنگ شده بود. دوست داشتم ببینمش. سلام که دادم، رویش را برگرداند و محلم نگذاشت. سعی کردم از دلش دربیاورم. صورتم را همان

قبل‌تر‌ها که خودم کاریکلماتور می‌نوشتم، نام این قالب را گذاشته بودم «شوخی با کلمات»؛ اما هرگز نمی‌دانستم که چنین قالبی وجود دارد و در آن نویسندگان بسیار خوبی‌ هم

نام دیگر این کتاب، یادداشت‌های یک جوان است که منتقدان آن را به عنوان زندگی‌نامه خود داستایوسفکی تلقی می‌کنند؛ چرا که نوشتن آن مربوط به دورانیست که نویسنده در

آدم‌ها را دوست دارم. درواقع ارتباط با آنها را دوست دارم. دوست دارم با بودن در کنارشان، دنیا را برای خودم قابل تحمل‌تر کنم. از نظر من، آدم‌ها هر

معرفی این کتاب را بر اساس سوالی که از مضمون داستان گرفتم شروع می‌کنم. به راستی بعد از مرگ، تکلیف زیبایی‌های دنیا چه می‌شود؟ آیا جهانی وجود دارد که

۱_روزی یک پادکست گوش بده. ۲_انواع کتاب‌ها را بخوان، حتی تاریخی. ۳_در بهترین ظرف‌ها غذا بخور. ۴_ مواظب طرز صحبت کردن با خودت باش چون همه با تو اینگونه