این کتاب یکی از زمان‌برترین کتاب‌هایی بود که تاکنون خوانده‌ام و فکر کنم آنطور که باید، نتوانم این اثر ارزشمند را معرفی کنم؛ چرا که تحلیل هر داستان هم

تو می‌آیی چند خط اول کتاب را می‌خوانی و با خودت می‌گویی عجب شروع کسل‌کننده‌ای، من از این کتاب خوشم نیامد. یا نه خودت را متقاعد می‌کنی که از

امروز داشتم به پیری خودم فکر می‌کردم، همون سنی که خودم می‌دونم امروز فرداست که مرگ سراغم میاد. به این فکر کردم چطوری مرگ رو می‌پذیرم که، یاد ترم

۱_با آنکه نزدیک‌بین بود، آرزوهایش را دور می‌دید. ۲_دندان‌های کرم‌ زنده‌ام، چشم دیدن مسواک را ندارند. ۳_خواب‌های خوبم را به عکاس ماهر سپردم که با وضوح ظاهرشان کند. ۴_ساعتم

می‌گویم دریا دریا موجی می‌شود می‌گویم ابر به سرم می‌بارد می‌گویم غنچه در دستانم گل می‌دهد اما وقتی می‌گویم «تو»، تمام جهان برایت به پا می‌خیزد ✍️بهاره عبدی