یادم نمی‌آید از چه زمان اما، می‌دانم که خیلی وقت بود که دنبال گم شده‌ای می‌گشتم که برایش حرف‌هایم را بزنم. خودم هم نمی‌دانم چه حرف‌هایی، فقط می‌دانستم حرف‌های

بچه که بودم، تیله‌ها را خیلی دوست داشتم. وقتی تیله‌ای را میان انگشت اشاره و شستم می‌گرفتم و با یک چشم به دنیای رنگارنگ و وهم‌آلود تیله نگاه می‌کردم،

تازگی‌ها یادگرفته‌ام که وقتم را صرف شناخت آدم‌ها نکنم. مدتی باهاشان که نشست و برخاست می‌کنم، خودشان می‌گویند چه هستند و دوست ندارند چه باشند، و من به‌تدریج می‌فهمم

آیا می‌دانستید که وقتی ویژگی از شخصی را می‌بینیم و به نظرمان خوشایند یا ناخوشایند می‌آید، خودمان همان ویژگی‌ها را داریم؟! فرض کنید شما از کسی دروغی را می‌شنوید

از آنجا که این کتاب را عباس معروفی نوشته بود، با خود گفتم، باید کتاب خوبی باشد اما وقتی آن را خواندم، موضوع داستان همان چیزی نبود که تصور

روبروی من و مادرم نشسته بود. خیال کردم دارد از عروسک دخترش حرف می‌زند، یا شاید از شی‌ پلاستیکی‌‌ای که توی تلوزیون دیده بود. میمیک صورتش طوری بود که