آقای  شاهین کلانتری در یکی از وبینارهای نوشتیار، راجع‌به ارتباط ما با آدم‌ها صحبت کردند. یادم می‌آید ایشان از نویسنده‌ای حرف زدند که گفته بود،” آدم‌ها، هم بهشتند هم

بچه که بودم، شیفته‌ی خواندن مجلات بودم. منتظر می‌ماندم تا شماره‌ی جدیدی از مجلات چاپ شود و من از تنور درنیامده، آنها را می‌خواندم. یادم می‌آید بعد از خواندن

امروز اولین داستان کوتاه را از شهریار مندنی‌پور با عنوان “رنگ آتش نیمروز”خواندم. در ابتدا موضوع داستان مبهم بود و هرچه که پیش می‌رفت، ابهامات رفع می‌شد. داستان تعلیق

امروز صبح همه جا تعطیل بود. خیابان‌ها و پیاده‌روها را که نگاه می‌کردی، خلوت خلوت. خواستم از یک سمت پیاده‌رو به آن یکی سمت بروم، اما باید از یک

امروز در طی بازخوانی کتاب “نیمه‌ی تاریک ماه” گلشیری، به داستان “مثل همیشه” رسیدم.‌ قبلن هم این داستان را دوست داشتم و تا مدت‌‌ها به مضمونش فکر می‌کردم اما

با آنکه سنم چندان بالا نرفته، اما مادرم مانند تمام مادران ایرانی نگران این وضعم است. البته به او حق می‌دهم، نه اینکه حق بدهم نگرانم باشد، حق می‌دهم