امروز صبح، زودتر از همیشه بیدار شدم. پتو را کنار زدم اما حس کردم باز خوابم می‌آید. هوای اتاق گرم بود. بالشم را برداشتم و به سمت در اتاق

بگذار بخوابم و همیشه خواب توتهای وحشی را ببینم و تن سرد گلگون شده ی دیوار را و نبینم پیچک، خشکیده بر دیوار و ببینم دوباره به دیدارم نیامده‌ای

دوست شاعری که دارم از ایشان شعر می‌آموزم به من گفتند، برای شروع تحلیل شعر، شعرهای شهرام شیدایی را بخوانم. قبلن هم به من توصیه کرده بود و من

امروز به این نتیجه رسیدم که نه‌ تنها دیگر حوصله‌ی بحث کردن راجع به هیچ چیز را با آدم‌ها ندارم بلکه، نمی‌توانم هیچ گونه بحثی از آن‌ها را حتا

این جمله را از رمان “محاکمه‌”ی کافکا برداشتم. هرگاه در مقابل شدن یا نشدن مسئله‌ای تمام توانم را بکار می‌گیرم و در نهایت هیچ کاری از دستم برنمی‌آید، یاد

اشتباهی. اشتباهی. اشتباهی. همه چیزم اشتباه است. من آدم‌ها را اشتباهی می‌گیرم؛ جنسیتم ، فرهنگم ، منطقه‌ی جغرافی‌ام ، حتا عشق و کل زندگی‌ام، همه اشتباهی بود. پیشامد‌ها برایم