پی‌ات می‌گردم میان واژه‌های ناتمام میان آوار نافرجامی‌ها میان

بگذار بخوابم و همیشه خواب توتهای وحشی را ببینم

به یادت آه می‌کشم و نبودت را با خیالت

گفتی برو برو یادت باشد، دل من را بردی

می‌گویم دریا دریا موجی می‌شود می‌گویم ابر به سرم

چشمانت کتابها‌ی خوانده نشده‌اند بگذار چشمانت را بخوانم بگذار

در من زمستان خانه کرده اینجا بهار نمی‌آید حتی

این شعر زیبا را نویسنده‌ی گرامی کشورمان، جناب آقای

طبیعت! ای تنها سکوت به جای مانده از آخرین

لحظه‌ی حال اکنونی که، همیشه چوبش را می‌خورم می‌گذرد،