اشتباهی. اشتباهی. اشتباهی. همه چیزم اشتباه است. من آدم‌ها

به آینه راهرو که نگاه می‌کنی، موهای سپید‌ سرت،

صبح بود و خروس قوقولی کنان نوید یک روز

توی اتاق دمر خوابیده‌ام. آفتاب از پنجره‌ی اتاق سرک

از آسمان یخ می‌بارد. درختانِ به صف کشیده‌ی دور

پدر جان، نام و نام‌خانوادگی؟ از پشت شیشه دو

خورشید آرام آرام، صورتش را، پشت ابرها پنهان کرد.

قبلن هم در یکی از یادداشت‌هایم گفته بودم که،

با زن‌های کوچه که می‌نشستیم، کژال پیش ما می‌آمد

چندمین بارش را دقیقن یادم نیست، اما بیش از