دو طرف کله‌‌اش تاسش، دسته‌ای از موهای سفید فِر چسپیده بودند که عرق، لای آن‌ها برق می‌زد. فرمان را محکم گرفته بود و قوز پشتش نمی‌گذاشت خوب به صندلی تکیه کند.

مسافر صندلی عقب، گفت: حاجی، کولر را روشن کن. در این هوای ۴۰ درجه حداقل به خودت رحم کن، ما که مسافر دو ساعته‌ هستیم.
_پسر جان من ۴۰ سال این‌گونه زندگی کرده‌ام و مشکلی‌ هم نداشته‌ام.
مسافر صندلی جلو گفت: خب از این به بعد اینطور زندگی نکن.‌ آفتاب سوختگی و چروک‌های صورتت را نگاه کن و از امکانات استفاده کن. حیف عمرت نیست که اینگونه می‌گذرانی؟!
راننده حوله‌ای را از داشبورد درآورد و روی سرش گذاشت که عرقش را بگیرد و شیشه‌های ماشین را تا آخر پایین داد و پایش را روی گاز فشار داد.
✍️بهاره عبدی