در وبینار نویسنده‌ساز راجع‌به آهستگی حرف به میان آمد. آهستگی یعنی در دنیایی که همه چیز دارد با سرعت برق و باد می‌گذرد بتوانیم برای چند ثانیه، مکث کنیم و همه چیز را آهسته‌تر بنگریم.
از طعم و بو گرفته تا دیدن و لمس کردن. اینگونه تمام حواس پنج‌گانه تیز می‌شوند و ما حس وجود می‌کنیم؛ البته این آهستگی به نوعی مراقبه هم به حساب می‌آید.
گاهی اوقات که دقیق به تن فیزیکی‌ام می‌نگرم، یک لحظه در خودم گم می‌شوم. گویی آن لحظه حضور روح را در تنم حس می‌کنم و با خود می‌گویم” این منم”. هنوز هستم. هنوز زنده‌ام.
✍️بهاره عبدی