طبیعت!
ای تنها سکوت به جای مانده از آخرین حرف خدا
مرا درآغوشت محصور کن
شاخه‌هایت را در روحم رخنه ده
و در میان هجوم همهمه حرف‌های فهمیده و نگفته،
با زبان بی‌زبانت،
مرا فریاد بزن…
✍️بهاره عبدی
شعر «طبیعت، آخرین حرف خدا»
به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط
دسته‌ها
- آنچه از زندگانی آموختهام (9)
- اندر باب نوشتن (7)
- تکههایی از کتابها (1)
- توصیههای نویسندگان به من (2)
- جرعهای خاطره (3)
- جملات قصار (9)
- خاطرات (1)
- خواب و رویا (5)
- داستان کوتاه (10)
- داستانک (22)
- دربارهی من (1)
- سبک جدید زندگی (13)
- شعر (21)
- شعر کوتاه (16)
- طنز (8)
- عکس نوشته (34)
- فیلم (1)
- کاریکلماتور (16)
- کتابخوانی (3)
- ماجراهای آقای پستچی (2)
- مخلفات (4)
- معرفی کتاب (62)
- مینیمالهای من (19)
- نامهها (5)
- هایکو (4)
- یادداشت روزانه (34)
آخرین دیدگاه‌ها
- در دوست دارم از چه موضوع‌هایی حرف بزنم؟
- در تونل وحشت
- در تونل وحشت
- در خیابان
- در خیابان
- در کهنسالی از دیدگاه من
2 پاسخ
و طبیعت تنها پیغمبری‌ست که هنوز، آدمیان را به سوی او فرا می‌خواند.
خواندن نوشته‌های شما محرک طبع شعره…
قلمتون پایدار.
شعر زیبایی بود.
و خیلی ممنونم که این دیدگاه رو نسبت به نوشته‌های من دارید. 🙏🌷