گاهی که در تنهایی خودم غرق می شوم، دردی از عمق وجودم، شروع به غلیان می کند؛
می جوشد و می جوشد و مزه گسش، دهانم را می بندد.
برای انسان!
موجودی که گاهی بی اختیار و به جبر، تسلیم محیط پیرامون، یا خواسته های نفسانیش می شود و آماج سطحی نگری اطرافیانش قرار می گیرد.
و من
گاهی
برای همه آدم ها
می گریم…!
✍️بهاره عبدی
آخرین دیدگاه‌ها