با دوستی راجع به کتابخوانی، سر صحبت را باز کردیم. بحثی به میان آمد و دوستم گفت:«فلانی را دیده‌ای کتاب نمی‌خواند؟! این جماعت، هیچی حالیشان نیست. ما، یک هیچ

هر چه بیشر آثار «بختیار علی» را می‌خوانم، حس می‌کنم ولعم برای خواندن دیگر آثارش، بیشتر و بیشتر می‌شود. می‌ترسم تا رسیدن به رمان «شهر موسیقیدان‌های سپید» از فرط

هر زمان که در گرداب مشکلات و مسائل گیر می‌افتم، طوری که هرچه دست و پا می‌زنم بیشتر به قعر گرداب کشیده می‌شوم و در آن زمان عقربه‌های ثانیه

می‌پیچم درخود غرق میشوم در مسلخ تن درد را از میان استخوانهایم رد می‌کنم دردی به وسعت انسان بودن دردی به مانند زندگی کردن همجوار جنون و سرگشتگی جانی

از همان ابتدا که عنوان کتاب را دیدم، _«یوزپلنگانی که با من دویده‌اند»_ به خیالم آمد که باید کتابی طنز باشد، اما رفته رفته که جلو می‌رفتم، ذهنیت من

برگ به برگ مرورت می‌کنم و تمامی ندارد صفحات این کتابِ خاطراتِ ناتمام… ✍️بهاره عبدی