قفس ترس‌هایم را شکستم، بال درآوردم. ✍️بهاره عبدی

هر روز از چشمانت شعر برمی‌دارم و پاسبان هر

باران، با خط بریل با زمین حرف می‌زند. ✍️بهاره

نان خشخاشی، معتادترین نان از بین تمام نان‌هاست. ✍️بهاره

کریستال‌های شکسته روی برگ سبز صبح زمستان ✍️بهارە عبدی

و برف آخرین واژه‌ای بود که از دهان خدا

آه! ای برگ آویخته بر شاخه‌ی درخت تو ماندگارتری

حجم نگاهت، شعرهایم را از وزن انداخت اکنون مشتی

گم شده‌ام نه در اینجا آواره‌ام نه در این

گنجشک دانه‌های زیر برف کی می‌رسد بهار؟ ✍️بهاره عبدی