آن روز با مادرم بحثم شد. سر اینکه می‌گفت یا سرت توی گوشی‌ات است یا کتاب. البته که سر توی کتاب بودن بد نیست اما، من از نوع بدش

دختر بچه می گوید : آن کاسه ها را بده کاسه‌ها گِلی بودند خود ساخته بودند آن را همراه برادرش در بوستان بابا درون کوچه خود سبزه درکنارشان روبروی

با دوستی راجع به کتابخوانی، سر صحبت را باز کردیم. بحثی به میان آمد و دوستم گفت:«فلانی را دیده‌ای کتاب نمی‌خواند؟! این جماعت، هیچی حالیشان نیست. ما، یک هیچ

هر چه بیشر آثار «بختیار علی» را می‌خوانم، حس می‌کنم ولعم برای خواندن دیگر آثارش، بیشتر و بیشتر می‌شود. می‌ترسم تا رسیدن به رمان «شهر موسیقیدان‌های سپید» از فرط

هر زمان که در گرداب مشکلات و مسائل گیر می‌افتم، طوری که هرچه دست و پا می‌زنم بیشتر به قعر گرداب کشیده می‌شوم و در آن زمان عقربه‌های ثانیه

می‌پیچم درخود غرق میشوم در مسلخ تن درد را از میان استخوانهایم رد می‌کنم دردی به وسعت انسان بودن دردی به مانند زندگی کردن همجوار جنون و سرگشتگی جانی