روبروی من و مادرم نشسته بود. خیال کردم دارد از عروسک دخترش حرف می‌زند، یا شاید از شی‌ پلاستیکی‌‌ای که توی تلوزیون دیده بود. میمیک صورتش طوری بود که

بیش از یک هفته است که اینستاگرامم را حذف کرده‌ام. حس می‌کردم مغزم از اینستا و محتواهای مزخرفش پر شده بود.‌ صد البته که همه‌ی محتوها بد نبودند اما

  این کتاب ترجمه‌ی بسیار خوب و روانی دارد( ترجمه توسط محمد قاضی). با اینکه داستان در بعضی جاها حوصله‌‌سر‌بر بود اما، این موضوع چیزی از مضمون زیبایش برایم

بعد از مدت‌ها دوری، دلم برایش تنگ شده بود. دوست داشتم ببینمش. سلام که دادم، رویش را برگرداند و محلم نگذاشت. سعی کردم از دلش دربیاورم. صورتم را همان