اکثر افراد مهربان، متوقعند. از آنجا که دل مهربانی دارند، به همان چشم به دیگران هم می‌نگرند. در واقع آن‌ها بعد از اینکه برای طرف کاری انجام می‌دهند، انتظار دارد دیگران همانگونه با او رفتار کنند.
غافل از اینکه شخصیت هر کسی با دیگری متفاوت است_ و این نشانه‌ی بد یا خوب بودن طرف مقابلشان هم نیست_ بنابراین اکثرن بعد از خوبی کردن به دیگران، شروع به غر زدن می‌کنند که چرا من خوبی کردم و فلانی پاسخ نداد!
این چرخه بارها برایشان تکرار می‌شود و چه بسا مهربانی‌شان طرف مقابل را هم متوقع کند و شخص مهربان، بن کل از مهربان بودن زده شود.
به نظرم تنها راه رهایی از این دیدگاه آن است که یا خوبی را بدون توقع انجام دهیم_صرفن برای رسیدن به حس خوب_ یا انجام ندهیم؛ البته می‌شود شخصیت‌ها را شناخت و متناسب با هر فرد عمل خاص را انجام داد.
✍️بهاره عبدی