غروب یکی از روزهای پاییز، در اتاقی تاریک و نمور، تک‌و‌تنها روی تختِ چوبیِ شکسته، مرده بود.
بدنش را که کالبد شکافی کردند، کلمه‌ریزی مغزی کرده بود. کلمات مدام از قلب به مغزش رفته و سدِ بین مغز و دهانش نگذاشته بود که حرف بزند!
✍️بهاره عبدی
داستانک «کلمه‌ریزی مغز»
به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط
آرشیو نوشته ها
دسته‌ها
- آنچه از زندگانی آموختهام (9)
- اندر باب نوشتن (7)
- تکههایی از کتابها (1)
- توصیههای نویسندگان به من (2)
- جرعهای خاطره (3)
- جملات قصار (9)
- خاطرات (1)
- خواب و رویا (5)
- داستان کوتاه (10)
- داستانک (22)
- دربارهی من (1)
- سبک جدید زندگی (13)
- شعر (21)
- شعر کوتاه (16)
- طنز (8)
- عکس نوشته (34)
- فیلم (1)
- کاریکلماتور (17)
- کتابخوانی (3)
- ماجراهای آقای پستچی (2)
- مانیفست (1)
- مخلفات (4)
- معرفی کتاب (62)
- مینیمالهای من (19)
- نامهها (5)
- هایکو (4)
- یادداشت روزانه (34)
آخرین دیدگاه‌ها